🖋️पदम राज अधिकारी  , कमलबजार नगरपालिका वडा नं ७,अछाम ।
-============-=======
प्रतिनिधि सभाको निर्वाचन सम्पन्न भएको धेरै वर्ष भइसकेको छ। तर पनि देशको राजनीतिक स्थायित्व अझै सुनिश्चित हुन सकेको छैन। निर्वाचनपश्चात गठन हुने सरकारहरू बारम्बार ढल्ने र फेरि नयाँ गठबन्धन बन्ने क्रमले प्रतिनिधि सभालाई “म्युजिकल चेयर” को खेलमा परिणत गरिदिएको छ। सत्ता र संख्याको खेलमा सीमित राजनीतिले देशलाई न त स्थिरता दिन सकेको छ, न त विकासको दिशामा अघि बढाउन।अझै प्रतिनिधि सभा स्थापित गर्छु भन्नू मुर्खता हो ।

राजनीति जनताको सेवा र राष्ट्र निर्माणको माध्यम हुनुपर्ने हो, तर अहिलेको अवस्था त्यसको उल्टो देखिन्छ। पद, शक्ति र स्वार्थका आधारमा दलहरूको एकता र विभाजन हुने क्रमले प्रणालीप्रतिको जनविश्वास घट्दो छ। यस्तो अवस्थामा अब आवश्यक छ — व्यक्तिगत महत्वाकांक्षा भन्दा माथि उठेर प्रणालीमा सुधार गर्ने निर्णय।

हामीले अब सोध्नैपर्छ —
देश कहिलेसम्म अस्थिरता र स्वार्थको खेलमा अल्झिरहने?
राजनीति कहिलेसम्म कुर्सी र गठबन्धनको अंकगणितमा सीमित रहने?

अब यो चक्रव्यूह तोड्ने समय आएको छ।

प्रणालीगत सुधारको आवश्यकता

राजतन्त्र र गणतन्त्र, प्रत्यक्ष कार्यकारी वा संसदीय शासन प्रणाली जस्ता विषयमा पुनर्विचार र समीक्षा आवश्यक छ। जनताको मत र विश्वासलाई आधार मानेर जनमत संग्रह वा सर्वदलीय–सर्वपक्षीय सहमति मार्फत राष्ट्रिय सहमति खोजिनु पर्छ।

धर्म, शासन प्रणाली, र राष्ट्रिय नीतिहरू जस्ता मूलभूत विषयहरूमा साझा धारणा नबनाएसम्म देशमा स्थायित्व र सुशासन सम्भव हुँदैन। राजनीति स्थायी नबनेसम्म विकासको गति कहिल्यै तीव्र हुन सक्दैन।

राजा, दल, युवा पुस्ता, बुद्धिजीवी र नागरिक समाज सबैले राष्ट्रलाई एक साझा घरका रूपमा स्वीकार गरी आ–आफ्नो स्वार्थभन्दा माथि उठेर योगदान दिनुपर्ने बेला यही हो।

राष्ट्रिय नीतिको साझा आधार

अब आवश्यक छ —

देशको राष्ट्रिय नीति साझा रूपमा निर्माण गर्ने,

राजनीतिक स्वार्थभन्दा माथि उठ्ने,

जनताको विश्वास पुनः प्राप्त गर्ने, र

सुशासन, पारदर्शिता र जवाफदेहिताको संस्कृति स्थापना गर्ने।

जब राजनीतिक दलहरू बीच साझा न्यूनतम एजेन्डा तय हुन्छ, त्यतिबेला मात्र देशमा स्थायित्व सम्भव हुन्छ।

अर्थतन्त्र, शिक्षा, स्वास्थ्य, रोजगारी, र वैदेशिक सम्बन्ध जस्ता दीर्घकालीन मुद्दाहरूमा सधैंको लागि साझा नीति बनाइन्छ भने, सरकार फेरिए पनि नीति र दिशामा निरन्तरता रहन्छ।

निष्कर्ष

हामीले अब पहिले देशलाई अस्थिर बनाउने कारणहरूको पहिचान गर्नुपर्छ —
दलगत स्वार्थ, अविश्वास, प्रणालीगत कमजोरी र नेताहरूको व्यक्तिगत महत्वाकांक्षा नै अस्थिरताको मुख्य कारण हुन्। यी कारणहरूको समाधान नगरी केवल सत्ताको अदल–बदलले कुनै स्थायित्व ल्याउन सक्दैन।

त्यसैले अब आवश्यक छ —
सुधार, सहमति र साझा जिम्मेवारी।
राजनीति प्रतिस्पर्धाको होइन, सहकार्यको माध्यम बनोस्।

त्यसपछि मात्र यो देशमा स्थायी सरकार, सुशासन र दिगो विकास सम्भव हुनेछ।

जय नेपाल।